Στο χέρι της έπαιζε νευρικά το στυλό.
Αχ, πόσο της έλειπε τώρα ενα τσιγάρο.
Ημέρα καραντίνας εικοστή κι όμως μοιάζει αιώνας.
Σηκώνεται λίγο να τραβήξει την κουρτίνα, έχει ήλιο έξω. Τι εποχή ειναι; Άνοιξη; Έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου.
Πηγαίνει στην κουζίνα και γεμίζει πάλι την κούπα με καφέ - πόσο ειρωνικό, δώρο από τον κολλητό, CARPE DIEM. Ποια diem να αδραξει ρε Τάσο τώρα, πλάκα μου κάνεις; (Σκέφτεται μεγαλόφωνα. Να σπάσει η μοναξιά. Καλές οι βιντεοκλήσεις, αλλά σα μια αγκαλιά τίποτα.)
Παίρνει τον καφέ και κατευθύνεται στο μπαλκόνι. Φυσάει ενα απαλό αεράκι. Ένα ζευγάρι κότσυφες έχουν φτιάξει φωλιά στο δέντρο μπροστά και ακούγονται σιγανα κελαιδισματα - άραγε να ειναι τα μικρά τους; (Άνοιξη ειναι σίγουρα, ο μακαρίτης ο πατέρας της το έλεγε πάντα, οι κότσυφες τραγουδούν την άνοιξη.)
Στέκεται και παρατηρεί.
Ένας ηλικιωμένος βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Μετά πάλι ερημιά. Μόνο η φύση αντηχεί στην πόλη που κοιμάται- πουλιά, γάτες, τα φύλλα που θροιζουν. Βγάζει το κινητό από την τσέπη. 2 αναπάντητες κλήσεις και μηνύματα. Η μάνα της και η άλλη κολλητή. Τι να τους εξηγεί, οτι νιώθει παγωμένη αυτή την επικοινωνία; Οτι λαχταρά να τις δει, να μυρίσει ξανά το άρωμα πούδρα της Σταυρούλας, να τις αγκαλιάσει σφιχτά. (Πόσο περίεργη η ανθρωπινη φύση ε; Όταν μπορείς, όλα τα αναβάλλεις. Είσαι κουρασμένη, κακοδιάθετη, αγχωμένη και και και και... μέχρι που ενα πρωί ξυπνάς εσώκλειστος. Με τον φόβο της αρρώστιας και του θανάτου να πλανιέται στον αέρα. Και τότε θες να τα κάνεις και να τα γευτείς όλα. Αλλά δε μπορείς. Ζωή σε αναμονή.)
Σε λίγο θα πρέπει πάλι να συνδεθεί με την εταιρεία - να κάτι που συνεχίζει σταθερα να κινείται. Και πάλι καλά, την κρατάει βαρίδι στην πραγματικότητα. Ίσως θα πρέπει να κατέβει και αυτή για λίγο περπάτημα. Χρειάζεται άσκηση, έχει σκουριάσει. Ακούγεται οτι θα ληφθούν ακόμα πιο αυστηρά μέτρα, μην αφήσει και αυτή την ευκαιρία να χαθεί.
Ενα τσιγάρο ρε γαμωτο πόσο της λείπει- τόσα χρόνια άκαπνη κι όμως αυτές τις μέρες το σκέφτεται σαν τρελή.
Κι αν ειναι όντως το τέλος του κόσμου, τι θα πείραζε ενα τσιγαράκι;
Κι αν ειναι όντως το τέλος του κόσμου, μήπως ήρθε η ώρα να βγει από την γυάλα της;
Να στείλει το μήνυμα,
ΜΕΙΝΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
Κι όπου βγει.
Σε έναν κόσμο που νοσεί, θέλει να ουρλιάξει:
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ.
ΚΑΙ ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.

Ειδοποίηση, σε λίγο πρέπει να συνδεθεί. Κατευθύνεται στο γραφείο.
Ημέρα καραντίνας εικοστή.
Ημέρα αναγέννησης πότε;